Vol woede stormt ze naar boven naar haar kamer, ze schreeuwt “je bent de stomste moeder die er bestaat” en dan knalt ze de deur van haar kamer dicht.
Ik blijf beneden, ook bij mij komt er stoom uit mijn oren. Iedereen kan maar het beste uit mijn buurt blijven, want ik kook van boosheid. Maar waar het bij haar vooral om boosheid naar mij gaat, heb ik last van een mengeling van teleurstelling en boosheid. Teleurgesteld dat ik weer mijn stem heb verheven en boos waarom er nooit eens in één keer naar mij word geluisterd. Altijd moet ik alles tien keer herhalen voordat er eens gedaan wordt wat ik vraag.
Na tien minuten vliegt er een papieren vliegtuigje de woonkamer in, “sorry mam” staat erop, “mag ik weer naar beneden?” Mijn boosheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik besluit een briefje terug te sturen en schrijf hierop dat ik over tien minuten naar haar kamer kom. Dit schuif ik onder haar deur door en ga hierna weer naar beneden.
Na twee minuten vliegt er weer een vliegtuigje de woonkamer in: “oké mam” staat erop.
Als de tien minuten voorbij zijn ga ik naar boven. Ik klop op haar deur en vraag of ik binnen mag komen, dat mag. Ik ga naast haar op bed zitten en vraag waarom zij net zo boos werd. Ze neemt meteen het woord: “ik was net lekker aan het spelen en toen moest ik persé van jou mijn tas en jas opruimen. Waarom moet dat altijd als ik net aan het spelen ben?”
Ik leg haar uit dat het nu eenmaal de afspraak is in dit huis dat je zelf eerst je jas ophangt en je lege lunchtrommel naar de keuken brengt. Als ze dit nu meteen uit school had gedaan was er niets aan de hand geweest en had ik haar ook niet hoeven storen in haar spel.
Na een diepe zucht geeft ze toe dat ik gelijk heb. Ze belooft er voortaan op te letten, maar dan moet ik beloven dat ik niet meteen ga schreeuwen. Ze had mij echt niet eerder gehoord geeft ze aan. “Oké”, geef ik toe, “ik ga er op letten”. Ik neem mezelf voor om voortaan naar haar toe te lopen en eerst oogcontact te maken.
Als een kind niet direct luistert is het belangrijk eerst te checken of een kind je wel echt heeft gehoord. Dat kan je doen door oogcontact te maken of bijvoorbeeld een kleine aanraking, zoals een hand op de schouder. Want eerlijk is eerlijk, dat schreeuwen van haar als ze boos is, leert ze niet van een vreemde. We geven elkaar een stevige knuffel en gaan weer samen naar beneden.
