Kom op mam, nog één potje. Jaaaha! Ik ga zo stoppen. Ja, echt, ik stop dadelijk!
Fijn als je kind zichzelf even kan vermaken en niet de hele tijd aan je hoofd ‘zeurt’. Maar het gamen kan ook de overhand nemen en voor je het weet heb je een kind dat niets anders meer wil.
Jaren geleden kwam ik een gezin tegen waarvan de zoon in de ban was van gamen. Moeder werd er gek van. Nu hield ze zelf ook wel van een spelletje, maar haar zoon was de overtreffende trap. Hoe pak je dit dan aan? Er moest iets veranderen.
Maar om iets te veranderen moet je wel willen. Het was duidelijk dat de zoon het wel best vond. Waarom zou hij zijn gamegedrag willen aanpassen? Maar moeder vond het niet meer kunnen. Zeker omdat haar zoon moeite kreeg om de spelrijke fantasiewereld van de werkelijkheid te onderscheiden. Dus kwam moeder met het juiste idee dat niet alleen het vele gamen van haar zoon moest veranderen, maar ook haar eigen gamegedrag. Een heel goed idee om dit samen te gaan doen. Samen met moeder ging ik duidelijke (tijds)afspraken maken voor het hele gezin. Zo bepaalden we op welke momenten er gegamed mag worden. Is het bijvoorbeeld handig om nog te gamen voor het slapen gaan? En ook keken we naar de tijdsduur. Ondersteund door een kookwekker gingen we aan de slag.
In het begin was dit erg lastig voor alle partijen. Het leverde veel strijd op tussen moeder en zoon. Met name het afsluiten van een game (als de kookwekker was afgegaan) was het grootste euvel. Moeder was geneigd om dan toch toe te geven, met als gevolg dat er weer veel te lang doorgegaan werd. Later voelde moeder zich hier weer schuldig over en dat zorgde zo voor een negatieve spiraal.
Samen met moeder ging ik kijken hoe zij het wel kon volhouden. Wat kon haar helpen? Samen bedachten we een beloningssysteem. Voor elke keer een game goed afsluiten kon haar zoon een sticker verdienen en bij 50 stickers mocht hij een beloning uitkiezen. De beloning mocht hij zelf bedenken. Lukte het afsluiten van een game een keer niet, dan was het helaas geen sticker. De stickerkaart hing op de koelkast duidelijk zichtbaar voor iedereen.
Na heel wat verzet en doorzettingsvermogen wierp het uiteindelijk zijn vruchten af. Als eerste beloning, jullie raden het al, koos de zoon voor een nieuw spel. Helemaal prima, wel verdiend! Daarnaast gingen moeder en ik ook kijken naar andere interesses buiten het gamen. Die waren er niet veel, maar een kinderclub op de woensdagmiddag vormde een begin. Ook werd dat een ingang voor meer sociale omgang met andere kinderen en volwassenen. Dit ging niet meteen van een leien dakje en er was een stevige dosis vertrouwen voor nodig. Dat moest groeien bij zowel moeder als zoon. Langzaam maar zeker kwam er meer vertrouwen in en kreeg hij plezier in het bezoeken van de kinderclub.
Gamen staat bij deze jongen nog steeds op nummer één en dat zal altijd zo blijven, maar wel binnen acceptabele grenzen en bewust dat er meer is dan alleen gamen. En nog belangrijker, zonder steeds meer sociaal contact te verliezen. Daarnaast is er nu door de duidelijke (game)afspraken ook meer ruimte gekomen voor interactie tussen moeder en zoon. Samen maken zij nu wandelingen met de hond, gaan ze regelmatig samen zwemmen en spelen ze ook samen gewone gezelschapsspelletjes.
